(Locale tijd GMT + 7, Kota Kinabalu)

Dag lieve mensen,

'Mount Kinabalu..... You have to do it! Forget about the cost, the pain in your knees, the price of beer at Laban Rata (hint, you don't want a hangover at this altitude). Forget about the 2 am wake up, the freezing cold, your pounding head and the people falling over in front of you as you haul yourself up the chain in the dark. When the sun comes up, all is revealed, and it's good. Very, very good!'

Woensdag ochtend zijn we vertrokken naar Mount Kinabalu! De hoogste berg van Zuid-Oost Azie met een top van 4095m. Op 1866m hoogte was het begin punt van een 2 daagse klim naar de top. De eerste dag hebben we geklommen tot een hoogte van 3272m. De route bestond voornamelijk uit stenen, rotsen en af en toe een trap. Elke stap die we gezet hebben ging omhoog en had minder zuurstof tot gevolg.Op 3272m hoogte stonden er een aantal hutten, waar we de nacht zouden doorbrengen. Om 18:00 uur aan het diner en om 19:30 uur naar bed, om daarna weer om 02:00 te gaan ontbijten. De nacht was een drama. Het was steenkoud in bed en zonder verwarming of warme douche was dit een verloren strijd. Elma had het geluk dat ze zeker 15 min geslapen had, Marnix heeft zelfs dat niet gehaald. De wekker ging en we mochten weer verder. Eerst was het tijd om 2 broeken aan te trekken, het bovenlichaam met 4 lagen te bedekken, een sjaal, handschoenen en een muts op te zetten. Na een ontbijt stond onze gids om 02:30 ons weer op te wachten.

Het was pikdonker en het enige zicht dat je had werd verzorgd door onze hoofdlampjes. Daarna begon de weg naar de top. Al vrij snel was er geen sprake meer van een pad en moesten we een touw volgen. Uiteindelijk was dit touw de enige mogelijkheid om je aan omhoog te trekken op de rotsen. Het was ontzettend zwaar, maar ook een fantastische ervaring om in het donker op deze hoogte naar de top te klauteren. Om 05:10 hadden we het eindpunt bereikt. Een klein bordje met een platform van nog geen m2. Fantastisch!We hebben het geluk gehad dat we vrij snel waren en iedereen voor bleven. Toen wij boven waren stond er maar 1 andere man en hebben we even optimaal kunnen genieten van onze prestatie. Het was nog steeds pikdonker en achter ons zagen we een slang van lampjes. Zij hadden nog een lange weg te gaan. Het was steenkoud en al gauw werd het te druk om op dit punt te wachten op de zonsopgang. We zijn een stuk naar beneden gegaan om op een ruimer stuk te genieten van een prachtige zonsopgang. Ineens konden we zien waar we waren en hoe we naar boven waren geklommen. Aan touwen langs diepe afgronden. De weg terug naar de hut was super.

Nadat we bij de hut voor de tweede keer hadden ontbeten begon de laatste afdaling. Deze heeft net zo lang geduurd als de klim en was voor Elma zelfs nog zwaarder. Je spieren worden pudding en je knieën krijgen flink wat te verduren.

Gister en vandaag hebben we nog een klein souvenirtje gekregen van De Berg. Heel veel spierpijn! Stoepranden zijn vervelend en een kamer waarvoor je 5 trappen op moet is ook geen pretje.

Hoe dan ook, zeker de moeite waard! (Zie foto's)

Dikke kus uit Sabah