Hallo Nederland!

Eindelijk zijn we weer online en bereikbaar (onze oude Nederlandse nummers werken niet meer)! Dus tijd om het thuisfront eens op de hoogte te brengen van wat we nu de laatste tijd gedaan hebben en nu aan het doen zijn.

Nadat we in Darwin op onze eerste dag een supermarkt- en een catering-baan in een Aboriginal gemeenschap aangeboden hadden gekregen via een backpackers jobcentre is er een hoop gebeurt. Daarna zijn we een aantal dagen door de molen gegaan bij BAC (de organisatie waar we nu voor werken, http://www.bawinanga.com/) en na 3 rondes mochten we dan eindelijk het vliegtuigje (20 personen) in stappen naar Maningrida (het plaatsje waar we nu zitten; 2500 aboriginals en ongeveer 300 blanken). Voor 600 dollar vlogen ze ons hierheen en hebben ze voor ons een permit (vergunning) moeten regelen om hier als blanken überhaupt te mogen rond lopen. Achteraf dus allemaal we logisch dat de selectie dus grondig gedaan werd... Het schijnt dat zelfs Australiërs hier nauwelijks komen, laat staan toeristen...

Eenmaal hier geland (rood stoffige landingsbaan, echt in de middle of nowhere!), werden we opgewacht door de 'retail manager' Mark. Relaxte kerel (30 jaar oud) en die heeft ons hier de eerste 2 dagen wegwijs gemaakt. We hebben hier een van de kamers (15 m2) gekregen met aangrenzende gemeenschappelijk ruimtes als een keuken, woonkamer, badkamer en toilet. Lekker basic, maar best prima. Helemaal omdat het gratis is en vergeleken met onze twee bedden in een 8 persoonse dorm-room in Darwin (waar we 52 dollar per nacht voor betaalde) 10x beter is!

Mark heeft ons de eerste zondag meegenomen de outbacks in en zijn we gaan vissen. Niet normaal hoe uitgestrekt en verlaten het hier is. Mooie natuur en volop beesten. Dus ook een vis gevangen, haha! Mooie manier om hier ff te landen. We zijn alle twee begonnen in de supermarkt. Heel apart om na 15 jaar weer in een supermarkt te werken, haha! Waar Super de Boer Bennekom wel niet goed voor is geweest, ;-)! De supermarkt wordt hier gerund door blanken en 80 procent van het personeel is Aboriginal. Er is super veel werk (de Aboriginals werken niet (zo hard)...) en het management van BAC is dan ook blij dat we hier zijn. We hebben nu drie weken gewerkt en we hebben vandaag onze eerste vrije dag; heerlijk. We mogen hier echt achterlijk veel uren maken (zitten nu gemiddeld op 60 uur) wat helemaal top is aangezien we $22,- (wat neer komt op € 17,16) per uur kunnen schrijven (inclusief een auto van de zaak ;-) ).

Het is echt heel bizar om hier te zijn en eigenlijk ook heel erg moeilijk om te omschrijven hoe het hier er aan toe gaat. BAC is een non-profit organisatie die door de Australische regering de vergunning heeft gekregen om hier in dit gebied een en ander te ontwikkelen als het gaat om hulp aan de Aboriginals. Tot de jaren 60 heeft de Australische overheid de Aboriginals schandalig behandeld en vanaf toen lijkt het er wel op dat ze hun schuld gevoel aan het afkopen zijn. Jaarlijks spendeert de Australische overheid meer aan de 600.000 Aboriginals die over heel Australië wonen dan aan hun eigen defensie. Als je een Aboriginal bent krijg je gratis geld en onderdak van de overheid en gezien het feit dat men drie generaties terug nog in grotten woonden en met stenen bijlen aan het jagen waren betekend dus dat dit een hoop problemen met zich mee geeft. Ze zijn niet gewend aan de westerse maatschappij en het eten. Ze hebben bijna allemaal last van diabetisch en de gemiddelde levensverwachting licht rond de 45. De eerste dagen dat er weer geld is overgemaakt (eens per twee weken) maken ze al hun geld op aan dure spullen, drank en ongezond eten en de overige dagen is het vervolgens maar weer wachten tot het geld binnenkomt. Het gros is dan ook werkloos. Men redeneert: vroeger moest ik achter mijn eten aan rennen en hadden we weinig, nu hoef ik niets te doen en hebben we meer... Het klinkt misschien een beetje negatief, maar dat zijn we echt niet; het is alleen wel een droevige constatering. De overheid lijkt niet goed te weten wat ze met deze mensen aanmoet en we hebben het gevoel dat ze met geld proberen van het probleem af te komen en hun kop in het zand kunnen blijven steken.

Ik moet zeggen dat werken in een supermarkt (in het midden van de gemeenschap) wel een hele bijzondere manier is om te zien hoe men hier leeft en om iedereen te leren kennen. Deze mensen leven nog echt heel dicht bij de natuur en dat is super mooi om mee te maken. Weten alles van de zee en de natuur en hebben onwijs scherpe zintuigen. We zijn gaan vissen met Kevin, een Aboriginal die hier in de buurt super veel grond bezit, en die op een gegeven moment in de middle of nowhere; 'He, er komt een auto aan!' Wij konden niets zien en laat staan horen en echt twee minuten later konden wij de auto pas horen aankomen... Niet normaal!

Naast werken, vissen en basketballen kun je hier ook echt vrij weinig... Dus dat is alleen maar goed voor het sparen. We hebben een aantal leuke lui ontmoet waar we iedere zondag mee bbq-en en vandaag zijn wij aan de beurt en gaan we hutspot maken met lam van de BBQ; heb er nu al zin in!
Aangezien we nu een tijd op een plek zitten en weer internet hebben kunnen we weer skype-dates plannen; wordt weer tijd!

Lieve mensen we missen jullie en zouden graag Koninginnedag komen vieren!

Een dikke kus voor jullie allen!

Elma en Marnix