Maningrida 2

Dag lieve mensen,

We zijn nog steeds volop aan het werk en de nieuwe functies bevallen erg goed. Althans voor zover die nog bestaan. Midden tijdens de grote reorganisatie is de grote baas ontslagen en hierdoor staat de reorganisatie op zijn kop. Voor Elma is er niet veel veranderd, zij is nog steeds aan het werk in het kantoor van de supermarkt en een poging aan het doen om alle administratie en bankzaken van de verschillende retail-organisaties op orde te brengen. Marnix is nog steeds aan het wachten op meer verduidelijking wat er nu precies van hem verwacht wordt. Hij is de afgelopen weken vooral aan het werk geweest in de supermarkt en de kwekerij aangezien er een aantal managers van andere retail-organisaties hun baan hebben behouden, wat in het nieuwe bedrijfsplan niet de bedoeling was.

Marnix aan het werk in een kwekerij... In het begin hebben we hier nog veel om gelachen omdat hij niet helemaal voor zich zag hoe hij samen met zijn Aboriginal dames zaadjes zou gaan planten, wateren en onderhouden. Nu een paar weken later kan gezegd worden dat hij toch echt wel groene vingers lijkt te hebben. Een grote schoonmaak verder zijn alle hopen aarde (die meer planten hadden dan de kwekerij zelf) en onkruid opgeruimd, nieuwe planten aangeplant en er zijn zelfs 800 banenbomen aangekomen om te kweken en daarna te verplaatsen naar de outstations (afgelegen dorpjes waar hij op vrijdag altijd boodschappen naartoe bracht met de ‘tucker run').
Hoe het allemaal verder zal gaan verlopen wachten we rustig af.

We zijn niet meer 7 dagen per week aan het werk, zoals in het begin. Elke week hebben we nu een dag vrij en dat is heerlijk. Onze vrije dagen worden nog steeds vaak doorgebracht met vissen. Laatst zijn we met Oliver, onze collega, zijn zoontje en Marcus (de Government Business Manager) gaan vissen. Wanneer een Aboriginal met je mee gaat mag je in principe overal naar toe om te vissen. Als blanken mag je namelijk alleen ergens vissen met toestemming van de eigenaren van de grond. Oliver heeft ons naar twee fantastische plaatsen gebracht. En ja, we hebben allebei onze eerste Baramundi gevangen! Dat gaat weer een heerlijke bbq worden.

Marnix speelt sinds een paar weken in een basketbalcompetie tussen verschillende stammen hier uit de buurt en heeft zich aangesloten bij het team 'Mango'. Iedere week spelen 10 teams tegen elkaar en dit alles trekt veel bekijks. Mooi om hier deel aan te mogen nemen. (nog geen foto´s van)

Verder is het nog steeds lastig om precies te omschrijven hoe we hier alles ervaren en meemaken, maar hopelijk werken de foto´s er weer aan mee.

Dikke kus,

Marnix en Elma

Maningrida

Lieve mensen,

Na alweer negen weken hier in Maningrida te zijn, is het weer eens tijd voor een kleine update.

We hebben de afgelopen weken weer veel uren gemaakt en de teller gaat de goede kant op. De mensen van de Bawinanga Aboriginal Corporation zijn erg tevreden met ons en zelfs zo, dat we promotie gaan maken! E.e.a. moet nog op papier gezet gaan worden maar het beloofd in ieder geval financieel en mentaal erg aantrekkelijk te worden. Elma wordt management assistent en Marnix assistent retailmanager. Krijgen een eigen huis, auto en een hoop meer interessante secundaire arbeidsvoorwaarden.

Een onderdeel van de supermarkt is de 'Tuckerrun', of te wel; voedsel naar de Aboriginals in de afgelegen gebieden brengen. Dit is nu een tweewekelijks taak voor Marnix (en Jim) geworden. Met twee jeeps vol met boodschappen en een kassa met satellietverbinding de rimboe in. De foto's spreken voor zich en onvoorstelbaar bijzonder om te mogen doen.

Daarnaast vermaken we ons nog erg goed met vissen en BBQ-en. Helemaal nu we onze eigen drank vergunning hebben en we dus ook iedere twee weken ons eigen bier kunnen ophalen.

Er zitten ook een paar foto's bij van een ceremonie, waar we bij aanwezig mochten zijn. Jonge jongens ondergaan een hele ceremonie die dagen kan duren voor dat ze zich zelf eindelijk man mogen noemen.

Nu we eenmaal een aantal weken hier zijn beginnen we meer te ontdekken van de Aboriginal cultuur. De mensen zijn wat opener en vooral van collega's krijgen we veel uitleg over gebruiken. Alles wat we tot nu toe gehoord en gezien hebben is nog maar het topje van de ijsberg en beloofd nog veel interessante ontdekkingen. Kort en krachtig uitleggen wat we allemaal zien en horen blijft lastig. Er komt te veel politiek bij kijken...
Hoe dan ook, wij vermaken ons hier prima en verwachten hier voorlopig nog wel even te blijven.

Dikke kus uit Maningrida,

Marnix en Elma

Down under in Arnhemland!

Hallo Nederland!

Eindelijk zijn we weer online en bereikbaar (onze oude Nederlandse nummers werken niet meer)! Dus tijd om het thuisfront eens op de hoogte te brengen van wat we nu de laatste tijd gedaan hebben en nu aan het doen zijn.

Nadat we in Darwin op onze eerste dag een supermarkt- en een catering-baan in een Aboriginal gemeenschap aangeboden hadden gekregen via een backpackers jobcentre is er een hoop gebeurt. Daarna zijn we een aantal dagen door de molen gegaan bij BAC (de organisatie waar we nu voor werken, http://www.bawinanga.com/) en na 3 rondes mochten we dan eindelijk het vliegtuigje (20 personen) in stappen naar Maningrida (het plaatsje waar we nu zitten; 2500 aboriginals en ongeveer 300 blanken). Voor 600 dollar vlogen ze ons hierheen en hebben ze voor ons een permit (vergunning) moeten regelen om hier als blanken überhaupt te mogen rond lopen. Achteraf dus allemaal we logisch dat de selectie dus grondig gedaan werd... Het schijnt dat zelfs Australiërs hier nauwelijks komen, laat staan toeristen...

Eenmaal hier geland (rood stoffige landingsbaan, echt in de middle of nowhere!), werden we opgewacht door de 'retail manager' Mark. Relaxte kerel (30 jaar oud) en die heeft ons hier de eerste 2 dagen wegwijs gemaakt. We hebben hier een van de kamers (15 m2) gekregen met aangrenzende gemeenschappelijk ruimtes als een keuken, woonkamer, badkamer en toilet. Lekker basic, maar best prima. Helemaal omdat het gratis is en vergeleken met onze twee bedden in een 8 persoonse dorm-room in Darwin (waar we 52 dollar per nacht voor betaalde) 10x beter is!

Mark heeft ons de eerste zondag meegenomen de outbacks in en zijn we gaan vissen. Niet normaal hoe uitgestrekt en verlaten het hier is. Mooie natuur en volop beesten. Dus ook een vis gevangen, haha! Mooie manier om hier ff te landen. We zijn alle twee begonnen in de supermarkt. Heel apart om na 15 jaar weer in een supermarkt te werken, haha! Waar Super de Boer Bennekom wel niet goed voor is geweest, ;-)! De supermarkt wordt hier gerund door blanken en 80 procent van het personeel is Aboriginal. Er is super veel werk (de Aboriginals werken niet (zo hard)...) en het management van BAC is dan ook blij dat we hier zijn. We hebben nu drie weken gewerkt en we hebben vandaag onze eerste vrije dag; heerlijk. We mogen hier echt achterlijk veel uren maken (zitten nu gemiddeld op 60 uur) wat helemaal top is aangezien we $22,- (wat neer komt op € 17,16) per uur kunnen schrijven (inclusief een auto van de zaak ;-) ).

Het is echt heel bizar om hier te zijn en eigenlijk ook heel erg moeilijk om te omschrijven hoe het hier er aan toe gaat. BAC is een non-profit organisatie die door de Australische regering de vergunning heeft gekregen om hier in dit gebied een en ander te ontwikkelen als het gaat om hulp aan de Aboriginals. Tot de jaren 60 heeft de Australische overheid de Aboriginals schandalig behandeld en vanaf toen lijkt het er wel op dat ze hun schuld gevoel aan het afkopen zijn. Jaarlijks spendeert de Australische overheid meer aan de 600.000 Aboriginals die over heel Australië wonen dan aan hun eigen defensie. Als je een Aboriginal bent krijg je gratis geld en onderdak van de overheid en gezien het feit dat men drie generaties terug nog in grotten woonden en met stenen bijlen aan het jagen waren betekend dus dat dit een hoop problemen met zich mee geeft. Ze zijn niet gewend aan de westerse maatschappij en het eten. Ze hebben bijna allemaal last van diabetisch en de gemiddelde levensverwachting licht rond de 45. De eerste dagen dat er weer geld is overgemaakt (eens per twee weken) maken ze al hun geld op aan dure spullen, drank en ongezond eten en de overige dagen is het vervolgens maar weer wachten tot het geld binnenkomt. Het gros is dan ook werkloos. Men redeneert: vroeger moest ik achter mijn eten aan rennen en hadden we weinig, nu hoef ik niets te doen en hebben we meer... Het klinkt misschien een beetje negatief, maar dat zijn we echt niet; het is alleen wel een droevige constatering. De overheid lijkt niet goed te weten wat ze met deze mensen aanmoet en we hebben het gevoel dat ze met geld proberen van het probleem af te komen en hun kop in het zand kunnen blijven steken.

Ik moet zeggen dat werken in een supermarkt (in het midden van de gemeenschap) wel een hele bijzondere manier is om te zien hoe men hier leeft en om iedereen te leren kennen. Deze mensen leven nog echt heel dicht bij de natuur en dat is super mooi om mee te maken. Weten alles van de zee en de natuur en hebben onwijs scherpe zintuigen. We zijn gaan vissen met Kevin, een Aboriginal die hier in de buurt super veel grond bezit, en die op een gegeven moment in de middle of nowhere; 'He, er komt een auto aan!' Wij konden niets zien en laat staan horen en echt twee minuten later konden wij de auto pas horen aankomen... Niet normaal!

Naast werken, vissen en basketballen kun je hier ook echt vrij weinig... Dus dat is alleen maar goed voor het sparen. We hebben een aantal leuke lui ontmoet waar we iedere zondag mee bbq-en en vandaag zijn wij aan de beurt en gaan we hutspot maken met lam van de BBQ; heb er nu al zin in!
Aangezien we nu een tijd op een plek zitten en weer internet hebben kunnen we weer skype-dates plannen; wordt weer tijd!

Lieve mensen we missen jullie en zouden graag Koninginnedag komen vieren!

Een dikke kus voor jullie allen!

Elma en Marnix

Verrassend Palawan!

Lieve Mensen,

Dit bericht is in Darwin, Australië geschreven. Gisteren zijn we hier aangekomen en hebben ons meteen op de arbeidsmarkt gestort. Het resort op Frasier Island waar we gesolliciteerd hadden laat chronisch verstek gaan in het terugbellen, dus laten we die optie voor wat het is. Via een job-centre hebben we maandag een gesprek met de HR-afdeling bij een organisatie die in Arnhemsland met Aboriginals werkt. We zijn twee rondes door dus het ziet er hoopvol uit. In eerste instantie ging het om werk in een supermarkt, maar er werd al gesproken over meerdere opties; we gaan het wel zien... Het verdient in ieder geval erg goed! Worden we daar aangenomen dan vliegen ze ons zo snel mogelijk die kant op.

Tussen het laatste bericht en nu zit slecht drie weken waarin we enkel op Palawan, Filippijnen zijn verbleven. Onze eerste gedachte was; ff nog drie weken 'vakantie houden' na India voordat we aan de slag gaan in Australië. Dit bleek achteraf niet het enige te zijn geweest wat we daar gedaan hebben. Voor degene die het nog niet meegekregen heeft: we hebben daar een stuk strand gekocht!!!
Het gaat om 30% eigenaarschap van een stuk grond van 13.400m2 die wij geheel tot onze beschikking hebben. Het ligt een uur rijden vanaf El Nido en is nog geheel ongerept. Wit strand, palmbomen, rotsen, jungle, turcoise water; helemaal top! De bedoeling is om na dit jaar in Australie (en mijn nichtje in New Zeeland bezocht te hebben) terug te gaan naar de Filippijnen en te beginnen met de bouw van een resort, een restaurant, een duik- en een surfshop. Niet decadent, maar zoals Elma het vaak zegt; gezellig! Voor (meer) foto's zie www.dulibeach.com! We beseffen ons terdege dat dit een ingrijpende beslissing is, maar ook echt iets wat we allebei erg graag willen. Voordat we de papieren tekenende hebben we met onszelf afgesproken dat we in ieder geval 2 maanden per jaar naar Nederland willen (blijven) komen om familie, vrienden en bekende in levende lijven te kunnen blijven zien.

Palawan is een tropisch eiland in de Filippijnen dat qua oppervlakte bijna net zo groot is als Nederland en er wonen in totaal 700.000 mensen. 210.000 daarvan wonen in de hoofdstad Puerto Princesa. En de rest woont verdeeld over het eiland. In Puerto zijn we een aantal dagen verbleven en hebben we onder andere de ondergrondse rivier van Sabang bekeken (Meer dan 8 km lang en sinds kort een van de nieuw verkozen natuurlijke wereldwonderen). Een van de meest toeristisch plekken op Palawan is El Nido in het noorden van het eiland (30.000 inwoners) en heeft vlakbij onwijs mooie eilanden / stranden liggen. Het duiken daar is erg goed en er is veel onder water te zien. Dit is dan ook de plek geweest waar we in totaal 16 dagen zijn verbleven en menig duik hebben gedaan. Naast het aantal keer huren van een motor en langs stranden lopen hebben we weinig actief gedaan. We zaten daar in een mooi guesthouse met erg vriendelijke mensen en gasten waar we ons erg goed mee vermaakt hebben.

Lieve mensen, we houden jullie op de hoogte van de ontwikkelingen!

Dikke kus,

Elma en Marnix

Bye bye India!

(GMT +5,5 uur; Allepey, Varkala, Kanyakumari en Chennai)

Lieve mensen,

Twee en een halve maand in India en we vinden het tijd om weer door te gaan. Een beetje zelfbescherming laten we maar zeggen, we willen niet te lang blootgesteld worden aan de Indiers en te veel gebruiken overnemen...

Na ons laatste bericht hebben we twee nachtbussen achter elkaar gehad om wat kilometers te maken richting het zuiden. Na een dag wachten in Bangalore stond provincie Kerala op het programma. Aangezien de buschauffeur ons niet wakker gemaakt had waren we al ruim 3 uur verder dan de plaats waar we naartoe wilden. Toen maar besloten om meteen door te gaan naar Allepey. Hier zouden we een club andere reizigers treffen om op een woonboot de backwaters te gaan verkennen.

De backwaters en omgeving waren prachtig, tropisch en groen. We hadden met 9 man een grote luxe boot met boven en onder een dek waar we heerlijk konden zitten. 3 keer per dag werd er een heerlijke maaltijd voor ons bereid, het enige wat we hoefden te doen was genieten. We hadden een gezellige club op de boot en zijn uiteindelijk 3 nachten gebleven met z'n allen.

Daarna is de hele club verhuisd naar Varkala. Een strand wat veel beter is gebleven dan in Goa. Boven op de rotsen is een hele straat vol restaurants en shops en beneden alleen zandstrand. Wederom een plek waar de schouders en enkels niet bedekt hoefden te worden, dus we hebben een aantal dagen heerlijk aan het strand gelegen. Marnix heeft op de valreep nog cricket leren spelen wat erg gewaardeerd werd door de Indiërs. Elke dag werd er even een balletje geslagen.

Een paar dagen terug waren we in het puntje van India. Hier komen 3 oceanen samen en ook al is dat niet te zien, natuurlijk leuk om er even geweest te zijn.
Vandaag vermaken we ons een dag in Chennai om morgen het vliegtuig in te stappen naar de Filippijnen. Het staat al zo lang op ons lijstje en ligt op de route naar Australië. Eerlijk is eerlijk... we kunnen het niet laten om nog even een paar duiken te doen voor we volle bak aan het werk gaan.
Daarna zijn we er helemaal klaar voor!

Hele dikke kus van ons!

Incredible India!

Hallo lieve mensen,

In ons vorige bericht hadden we al geschreven dat we de Girnar Berg in Junagadh zouden gaan beklimmen. We kunnen inmiddels melden dat dat gelukt is; 10.000 treden in de hitte! Het uitzicht en de fysieke uitdaging was zeker de moeite waard.

Na een aantal dagen Junagadh zijn we richting een klein dorpje gegaan, genaamd Sasan. Dicht in de buurt lag een nationaal park waar de laatste, in het wild levende, Aziatische leeuwen te spotten zouden zijn. (Twee weken eerder wisten we niet eens dat er in Azie nog leeuwen leefden...) We hebben 8 leeuwen mogen zien!!!

Het mooie, rustige en 'schone' Sasan werd daarna verruild voor Mumbai... Klein verschil! Gelukkig konden we merken dat we al een geruime tijd in India waren en hebben we zelfs in Mumbai genoten. De stad heeft veel te bieden en door al de chaos en stank is er veel te ondernemen. Zie foto's.

Elora en Ajanta zijn twee dorpen in de buurt van Aurangdabad, met ieder grotten in de buurt uit de oudheid. Vanuit Mumbai zijn we naar Aurangdabad gegaan en vanuit daar hebben we dagtripjes ondernomen. Eerst naar Elora. Elora heeft 34 grotten die gemaakt zijn tussen de 6e eeuw AD en 10e eeuw AD en bevatten zowel Boedistische, Hindoeïstische en Jain tempels. De grotten zijn allen met de hand uit de rotsen gehakt en 1 van de 34 tempels is de grootste monolithische tempel ter wereld. Twee dagen later zijn we naar Ajanta gegaan. Hier hebben ze 30 Boedistische grotten die gemaakt zijn tussen de 2e eeuw BC en de 6e eeuw AD.

Dat India een land van contrasten is wisten we al, maar toen we in Goa aankwamen waren we toch weer verrast; overal veel te dikke, veel te oude Russen, in veel te weinig kleren... Aangezien dit ons eerste strand en zee na twee maanden reizen was, namen we ze voor lief en hebben we 5 dagen niets anders gedaan dan op het strand liggen! Heerlijk! We hadden de zee gemist!

Inmiddels hebben we de zoveelste nachtbus gepakt en zitten we in Hampi. Het is hier ongelooflijk warm en de omgeving is fantastisch. Het landschap ligt vol met grote rotsblokken, met daarin rivieren en wederom veel ouden tempels (14e eeuw). Wederom een mooi gebied om dagen doorheen te banjeren.

Morgen pakken we de bus naar Bangalore, met als eindbestemming Cochin in de provincie Kerala. Als we onze medereizigers mogen geloven beloofd dit weer erg mooi te worden!

Dit was 'm weer voor nu, hier gaat alles nog steeds erg lekker. We missen jullie wel en zouden graag een weekendje overvliegen, maar voorlopig zit dat er gezien onze plannen nog niet in.

Dikke kus van ons beide!

P.s.: We hebben inmiddels onze eerste sollicitatie voor Australie de deur uit gedaan; het zou namelijk mooi zijn als we al ergens aangenomen zijn voordat we die kant op vliegen.

Amazing India!

(GMT +5,5 uur; Varanasi, Agra, Delhi, Kuhri)

Lieve mensen,

Na bijna een maand in India is het weer tijd voor een update. Alleen... Hoe gaan we India nou eens omschrijven, haha!

Als vuurdoop zijn we in Varanasi begonnen. Deze oude stad is gebouwd op een van de meest heilige plekken in India langs de Ganges. Vanuit het Hinduisme geloven ze dat als men hier dood gaat de cyclus van wedergeboorte doorbroken wordt. Veel oude mensen komen dan ook naar de stad om dood te gaan. Daarnaast is Varanasi, de plek om over de Ganges uitgestrooid te worden. Langs de rivier wordt er dan ook 24 uur lang ceremonies gehouden en gecremeerd. Varanasi is groot, nostalgisch, armoede, chaotisch, sfeervol, vol met koeien, stinkend, indrukwekkend, druk, kleurrijk en nog veel meer. Kortom heel veel India op een plek.
We hebben hier met een leuke club mensen ook oud en nieuw gevierd en aftellen op de hoofd Gadh (trap naar het water) was erg speciaal. Aangezien het een geslaagde avond was werd er besloten om ook het nieuwe jaar samen te vieren. Er was alleen een factor die Varanasi nog erger maakte die geen van ons voorzien had; regen, heel veel regen... Maar we hadden ergens afgesproken, dus we moesten de deur uit. Niet normaal hoe de stad eruit zag; tot in je enkels in een soep van stront en afval... Van te voren zeiden mensen dat je de ene dag van India houdt en de andere dag India haat, nou dat laatste toen heel erg!

Na 6 dagen vol impressies zijn we naar Agra gegaan om de Taj Mahal van dichtbij te gaan bekijken. Op internet al veel plaatjes gezien, maar van dichtbij wel heel erg indrukwekkend. Naast de Taj Mahal staat er onder andere een mooi oud fort en een miniatuur (proef-)versie van de Taj Mahal.

Na een paar dagen Agra zijn we richting de hoofdstad Delhi gegaan en met 13 miljoen inwoners (op papier) kon het ook niet anders dan weer een gezellige drukte worden. We hebben hier een aantal dagen door de stad rond gelopen en zoals menig wandeling in India hebben we veel indrukwekkende (en bizarre) dingen gezien. Het rare is dat je aan een hoop dingen went. We konden merken dat we al een tijdje in India waren en soms moesten we ons er bewust van maken wat we nou toch weer allemaal om ons heen zagen...

Vol van de grote stad zijn we richting de Thar Woestijn gegaan. Ongelooflijk wat een rust... We hebben de rugzak in Kuhri neergezet en zijn met een club van 7 (plus 5 Indiërs) per kameel richting het zand gegaan. Kampvuur, goed eten, leuke groep, slapen onder de sterren hemel, etc. Helemaal top!

We zitten inmiddels in Junagadh in de provincie Gujarat. In dit gebied is veel te zien en te doen, maar daarover later meer. Morgen staat de Girnar berg op het programma: 10.000 trap treden... Kijken of we nog kunnen klimmen!

Dikke kus vanuit India

Nepal

(GMT+3,5 Kathmandu, Pokhara, Chitwan)

Lieve mensen,

Allereerst voor iedereen een Gelukkig Nieuwjaar en de beste wensen voor 2012!!!!!

Na een paar weken zijn onze spieren weer tot rust gekomen. Omdat we een visum voor India moesten aanvragen zijn we nog een week in Kathmandu gebleven. Hier hebben we voornamelijk veel gegeten. Het schijnt dat je lichaam boven 4000m toch wat anders functioneert waardoor je als je weer op zeeniveau bent je alleen nog maar honger hebt.
Met het visum voor India op zak zijn we daarna vertrokken naar Pokhara. Een kleinere stad aan een meer waar wij de kerstdagen hebben doorgebracht. Buiten een klim naar het uitzichtpunt hebben we hier vrij weinig gedaan naast wat rondbanjeren.
Onze laatste bestemming in Nepal was Chitwan. Een nationaal park waar nog meer dan 500 neushoorns in het wild leven. Deze kun je gaan zoeken door een tocht te doen op de rug van een olifant. Doordat je op een olifant zit zijn dieren niet bang voor je. Zo hebben we bijvoorbeeld veel herten, apen en wilde zwijnen van dichtbij gezien. De neushoorns bleven helaas nog goed verstopt. Wij geven niet zomaar op en besloten daarom wat zwaarder geschut in te zetten: de Jeep. Tijdens deze tocht met 3 Indiers en 2 Nepalezen hebben we 4 neushoorns gespot!

Na dit nationaal park hebben we in totaal 19 uur in de bus gezeten naar Varanasi in India. Aangezien India een verhaal apart is zullen we hier in het volgend bericht meer over schrijven en vooral ook laten zien (ruiken lukt gelukkig voor jullie niet, haha).

Dikke kus uit het bizarre India